एकादेशमा एउटा देश छ

एकादेशमा एउटा देश छ

देश के भन्नु अब त

मात्र एक अवशेष छ ।

हुंकार र दम्भको दावानलमा

हिंसाले अधकल्चो र निशेष छ,

अपराध राजनीतिको जामा ओढेर

अघोरी निद्रामा निर्निमेष छ,

आक्रोश र अधीर मनुजमा

सभ्यताको यहाँ केवल लेस छ,

स्खलन र ध्वंश बोकेर मानसमा

लोक यहाँ रागले अटेस मटेस छ

सरकार बनेर उपद्रोमा रमेको

विद्रुपता र चटकेको भेष छ

सम्झनामा

यात्राभरी साथ दिने हात भए राम्रो
नछुटिने अजम्बरी साथ भए राम्रो ।

त्याग अनि र्समपण हुन्छ प्रेममा तर
भेट हुदा मिठा मिठा बात भए राम्रो ।

सम्झनामा एक्लै हाँस्ने एक्लै बसि रुने
पिडा पनि मिठो लाग्ने मात भए राम्रो ।

हिजो साँझ छुटिएर आज मिलन हुँदा
बर्षौ पछि भेटिएको छाँट भए राम्रो ।

आयुष चौधरी "सम्मोहन"
रझेना ५ कृष्णनगर बाँके

शुभकामना गजल

झुल्कियोस दैलो दैलोमा अध्यारो चिरी ज्योति
धेरै भयो निभेको खुशी आउ उषा लाली पोती

पसिना माग्ने माटो रगतको छिटामा रम्दैन
श्रम र शिप कदर भए फल्छ यही मोती

सदभाबको बाताले आस्थाको छानो कसम
झरी छेकिन्न कसै आर्काको छातामा ओती

भोक किन्न सकिन्न चौरासी बेन्जन भए नी
अंऋत हुन्छ बरु पसिनाले कमाको रोटी

खुशीको जमरा पलाओस हर नेपाली मनमा
अटल होस शान्ति बिबेक देउ सरस्वोती

मेरो यात्रा कुण्डली

के हुन्छ यांहा
खै पत्तो भेटिएको हैन
जुगौं बिताए मैले
थाहा पाएको छैन
यो जकटिएको धागो
शुरु कुन हो
अन्त्य कुन हो
खोज्दा खोज्दै म त बिचमै हराएछु
झल्यास्स बिउझिएं
पून यात्राको मर्म जान्न खोजें
अनयासै यात्रामा सामेल नभएको भान भो
जे पनि यात्रा
जता पनि जात्रा
के श्वास प्रश्वास पनि यात्रा नै हो त?

घडी पला सबै यात्राका बिन्दू हुन त?

गीत-फुल फुल्ने

खोंच अनि कन्दरामा सुनगाभाको फुल फुल्ने
संकेत हो कि बाधा बिच जीवनको फुल फुल्ने!

झुके हार उठे जित
जिन्दगीको चक्र
भेटिन्छ है पौरखले
सफलता को बक्र,

अध्याँरो लाई भत्काएर जुनेलीको जून खुल्ने
संकेत हो कि बाधा बीच जीवनको फुल फुल्ने!

सिमा आँफै तिर ढेपिएको छ रे

सुन्दैछु ,मेची र काली पनि चेपिएको छ रे
भुत्ते भो कि गोर्खे खुकुरी नै हेपिएको छ रे

कती धितो राख्नु बिचरो छ सगरमाथा नि
धाक नलगाउ भो लाजले सेपिएको छ रे

हात मुख जोर्न शिप शिल्प पलायन भए
बचेँका पेटमा अझै रिन खेपिएको छ रे

शान्तिको कान्ती नि अटेन रे आँखा भित्र हाम्रा
बुध्दको माटो यो रगतले लेपिएको छ रे

चार मुक्तक

१

हरुवा र जितुवाको घमासान छ ।
एउटै कुर्सीको मात्रै तानातान छ।
के गर्छन यीनले शान्ति स्थापना,
कुर्सी पाउनै जब हानाहान छ ।

२

गर्न लाई त गर्छन् त्याग र बलिदानका कुरा ।
बोल्न लाई बोल्छन् शान्ति र समाधानका कुरा ।
राष्ट्रियता र देशभक्ति किताबमै थन्क्यो अब,
केही उत्तरका गुलाम, केही सुन्छन् हिन्दूस्तानका कुरा ।

सपना हराएको मान्छे

- प्रयास
कस्तो अनौठो, सपना पनि हराउदो रैछ
कता हरायो हरायो मेरो सपना
फिर्ता गरिदेउ है, कसैले लगेको भए
खबर पाऊ है, कसैले पायौ भने
जहाँ सुकै खोजे , कुना कानी जताततै हेरे
धरतीको यो पाटो बाट अर्को गोलार्ध सम्म
कहिँ भेटिन , शंका पनि कसलाई गरु ?
आँखा को ज्योति हराउछ भन्छन
सुख दुख हराएको पनि सुने को छु ,
आँशु - हाँसो पनि हराउछ रे समय संगै

सधै सधै झैँ

इतिहासमा सजिएको अतित लाई
प्राण-प्रतिष्ठा गरेर
म बितेको युग लाई गुन लगाउन सक्दिन
मेरो वर्तमान कुरुक्षेत्र भरि पल्टिएको छ
निचेष्ट , निष्प्राण लमतन्न परेर ,
मक्किएको भिष्म प्रतिज्ञा बोकेर
म कुरुक्षेत्र जित्न चाहन्छु ,
कालकुट पिउन नसकेर
अमृत खोज्न हिंडेको हैन
कालकुट पिएर मलाई शिव बन्नु छैन !

असंख्य असंख्य द्रौपदीहरु
दुशासन को खोजीमा छन्

दिनहुँ ,

भडास ।

निकम्माको हुललाई महायोग्य मान्यौं हाम्ले ।
मुढ, मन्द, बेकार सबलाई अति विज्ञ जान्यौँ हाम्ले ।

कि गाई भा’भे हुन्थ्यो कि साँढे नै सही,
कस्ता-कस्ता नालायक यी गोरुहरु छान्यौँ हाम्ले ।

शान्ति श्वस्ति जप्दै आ’थे अनेकानेक जत्था जब,
स्याल गिद्ध, हुँडार सबै शाकाहारी ठान्यौँ हाम्ले ।

मान्छे

संसार हो साथी मान्छेले ढुङो नि देउता बनाउछन
कुल्चिएर छाती मान्छेकै मान्छेले जात जनाउछन

उधारोमा नाम किनेर निर्लज दात ङिच्याउदै
सुझबुझ नभा स्वाँठ नै आँफैलाई ज्ञाता भनाउछन
कुल्चिएर छाती मान्छेकै मान्छेले जात जनाउछन

भरोसाको पासो थापेर मौकाको खोचे थाप्नेहरु
निचोरेर घाँटी निर्धाको जितको खुशी मनाउछन
कुल्चिएर छाती मान्छेकै मान्छेले जात जनाउछन

पिडाभीत्र लुकेको म परदेशी

मनोज "अज्ञानी"
-भरतपुर -११, चितवन
२०६७ जेठ १३ गते

नेपालीलाई भईसक्यो विदेश गई कमाइन्छ ।
खै के थाहाँ उसलाई यहा सारा गुमाइन्छ ।।
परदेशमा आई गर्न् पर्छ धुपमा काम ।
मिहीनेत र परिश्रमको छैन यहाँ दाम ।।

आफ्नो घरमा सानोकाम गर्न भयो गाह्रो ।
परदेशमा तातो वालुवा हुन लाग्यो प्यारो ।।

नालायक, छ-से-एक !

भन्नलाई भन्छन, नभ्याएकोले लेखेनन् ।
बोल्दा त बोल्छन, नपाएकोले लेखेनन् ।
दुई वर्षमा नसक्कीने के नै पहाड थ्यो र,
यि हुत्तिहाराले, न-आएकोले लेखेनन् ।

                                                 चुनावमा बोल्या कुरा भुलेर लेखेनन् ।
                                                 लेख्ने बेलाँ' देश विदेश डुलेर लेखेनन् ।
                                                 कहीले महामहिको उर्दिमा त,
                                                 कहीले साईँलीको भट्टीमा झुलेर लेखेनन् ।

रोकी राख्दा खान पाउने आशले लेखेनन् ।
लेखिसक्के भत्ता गुम्ने त्रासले लेखेनन् ।
न जनताको इच्छा, न शहिदको सपना,
कर्तव्य भुलेर यि वदमाशले लेखेनन् ।

धत् यो त सपना पो रहेछ

आयुष चौधरी “सम्मोहन”
रझेना ५ कृष्णनगर बाँके

निदाएपछि एउटा सपनाको आतङ्क
मेरो मनको हेडक्वाटरमा
मथिङ्गल हल्लाउने
ओहो कस्तो भयानक
आँशुको घामपानीले सिरानी भिजेपछि
अपहरणको छायाँले हात लम्काउछ
मृत्युको भयावह अनुहार देखाउदै
अजिङ्गरलेझैं सामुन्ने आएर लखेट्छ ।

र डरको अजङ्ग पहाड ठडिन्छ

टार्यौ तिमीले

हस्त गौतम मृदुल

न त बिकास गर्यौ न त समस्या टार्यौ तिमीले
संकटमा पुर्याई हामीलाई जिउदै मार्यौ तिमीले

अन्योल छाएकै छ ज्यादती नि भएकै छ अहिले
झूटा सपना देखाएर ओझेलमा पार्यौ तिमीले

विकृत इच्छाशक्तिले कैलै परिवर्तन हुन्न देशमा
स्वाभिमानको उचाइबाट तलतल झार्यौ तिमीले

मायामा यो मन

आयुष चौधरी “सम्मोहन”
रझेना ५ कृष्णनगर बाँके

मायामा यो मन गलेपछि रुन्छु
बाँकी छ अझै दिन ढलेपछि रुन्छु

जुनीजुनी साथ दिन्छु भन्नेले नै
आखाँसामु आफैलाई छलेपछि रुन्छु

चोट त मलाइ लागीसक्यो हृदयमा

अणुभित्र अनुभूतिहरु

-मधु माधुर्य, दुबई

..."मिराज" को बिस्कुन सुकाएर बसेको मरूभूमिलाई

एक अन्जुली पानी अपच भैरहेकोक बेला-

ओयसिसको सम्भावनाले भिजेर निथ्रुक्क

समुद्रको गीत गाइदिएछु

नदेखेर समयको एक्सरे

दुर्घटनाग्रस्त अस्तित्व दुखिरहेछ कुबेला

सारेगमको सप्तक फोरेर टाढा-टाढा भागिरहेछन पीडा-स्वरहरु

नियतिको परमाणु-भ्याकुमभीत्र स्वतनत्र बिचरित

दुखको न्युक्लिएस वरिपरी आ-आफ्नै कक्षमा भौंतारिरहेका-

मरुभूमि

पानी

म

र मेरा स्वरहरुलाई

यो संसारको स्वागत-गेटहरुमा

एक थुंगा झरिलो गुलाव

मृग-त्रिष्णा नबनोस्

गजल

यात्री शेखर
झ्याप्प झ्याप्प हिजो आज लोडसेडिङ्को मार कत्ति ।
सरकार बढाउँछ राजस्वको भार कत्ति ।

जताबाट भए पनि पिल्सने त जनता न हो ,
आन्दोलन नै चर्काए’नी बन्छ सधैं हार कत्ति ।

सबैलाई गुनासो छ सरकारको चालासंग,
सकेन नी समस्यालाई लगाउन पार कत्ति ।

हिजो आज देश हाक्ने सरकार हैन दल भा’छन्,
दलविचै हुन्छ किन पानी बाराबार कत्ति ।
[email protected]

बसाई सर्न के भोर?

बचनकै के त कुरा
भुले सम्झाई के भोर?
मन नपरे ति सब कुरा
होइन भन्न के भोर?

खाएका कसमका के कुरा
छिनभरमै तोडे के भोर?
उन्मादमा गरेका ति कुरा
बेसुर भने के भोर?

आंसुमा डुब्नुको के कुरा
आफू मुस्काए के भोर?
गल्ती भएको के कुरा
सज्जन देखिए के भोर?

साथ मरे त के कुरा
आफूं नमरे के भोर?
अरुको दु:खको के कुरा
सुखलाइ अंगाले के भोर?

प्याराका प्यासको के कुरा्
तिर्खा मेटिए के भोर?
सिमानाको त के कुरा
बास्तै नगरे के भोर?

पोतेमा अल्झनु के कुरा
धागोलाई दोष दिन के भोर?
संबन्ध टुट्नुको के कुरा
सबैलाइ ढांटे के भोर?

भेटेर छुट्नुको के कुरा
भुलेर गए के भोर?
भत्केको घरको के कुरा
बसाई सर्न के भोर?

एक मान्छेको खोजीमा

कहिले मन्दिरको ढोकाबाट हेर्छु
कहिले टुँडालबाट नियाल्छु
कहिले निष्पट्ट अँध्यारोमा भौंतारिन्छु
कहिले जुनेली रातमा टहलिन्छु
कहिले फाँटफाँटै दौडिन्छु
कहिले अनकन्टार जंगलको बिचमा कुरिरहन्छु
कहिले ढोका ढक्ढक्याउँदै हिंडछु
कहिले अखवारका पाना सर्सर्ती पल्टाउँछु
कहिले भीडमा एकटंकार हेर्छु
कहिले दोबाटोमा पागलसरि एक्लै भुत्भुताई रहन्छु
केबल
एक मान्छेको खोजीमा ।

-दिनेश चन्द्र पन्थी “दीप”