मेरो कल्पनाको शहर
अनवरत पछ्याइ रहने
जति म खोतल्छु त्यति अद्रिश्य
जति म कल्पन्छु त्यति प्रीय
समिप ल्याउदा क्षितिज बन्ने
मेरो कल्पनाको शहर
अनवरत पछ्याइ रहने
जति म खोतल्छु त्यति अद्रिश्य
जति म कल्पन्छु त्यति प्रीय
समिप ल्याउदा क्षितिज बन्ने
यसकारण यहाँ चुप बसिएको छ
आवाजहरूले मुख भरिएको छ !
पखाला लागेको हो यो समयलाई नै,
कमजोरीले यो आँखा भासिएको छ ।
जतासुकै झुकाउन सकिन्थ्यो होला शिर,
गाह्रो यही छ शिर आधा ताछिएको छ ।
तलामा जो सबैभन्दा बस्छ माथि,
उसकै कारण यो घर थलिएको छ ।
भो नबताऊ को-कति छ इमान्दार,
थाहै छ कसले कति सम्झिएको छ ।
© Dautari Organization 2007-2024