तारा खस्दा

"खलानको मान्छे"

 

संगै हुँदा कतिपए कुरा हरु भुले हो ला

घुर्काएको याँद आयो फकाउन भुले हो ला ।।

तारा खस्दा आकाश मा उनकै खुशी माग्छु किन ?

सुन् चादी होइन मैले प्यारले फुल दिए होला ।।

सिमेन्टको जङलमा भर्भराउदो बैश ढल्यो

पसिनाले नुहाँहुदा सपनिमा देखे हो ला ।।

फुलको मन्झरिले यहा न-बिच्काको होइन

मनको तरेलिमा उनै बयली नखेलेको होईन

यादै यादको छाँया उडि बादल बन्छ गगनमा

आफैलाई भुले कती सधै उनलाई सम्झे होला ।।

 

 

मान्छे र घाम

बसन्तमोहन अधिकारी

 

मनमोहक, सुन्दर

रातो लाली

धर्तीको आँगनमा

स्वतन्त्र र स्वाधिनता बिच

टुकु टुकु अघि बढ्दा

सबै लोभीन्छन् ।

छुन लालहित हुन्छन् ।

तिमी र मलाई

भोलीको आँड र भरोसामा

कतै ढोक्छन्

कतै चुम्छन्

हाम्रो वालपन

सुखै सुखमा बित्यो ।

हाम्रो आगमन

समयको चक्र

यो जवानी

अतृप्तहरु

आफ्नो राग मेट्न

स्वतन्त्र र स्वाधिनताको रगंमा

समाहित भैदिन्छन् ।

धिप धिप

आज होकी भोली

कसले ताप्ने,

निभ्न लागेको आगो

डुब्न लागेको घाम

अन्ततः

स्वार्थी दुनियाँ

थाहा नदिई भाग्छ ।