हिमालको फेदीमा जन्मेको राजेशलाई अमेरिकाको चमकले सधैं तान्यो। गाउँमा टीभी हेर्दा न्यूयोर्कका गगनचुम्बी भवनहरू देख्दा उसको मन उड्थ्यो। "अमेरिका गए पैसा कमाउँछु, घर बनाउँछु," ऊ सपनामा डुब्थ्यो। भिसा पाउन असम्भव, पैसा थिएन। साथीले भन्यो, "डन्की रुटबाट ब्राजिल हुँदै अमेरिका जान सकिन्छ।"
राजेशले निर्णय गर्यो। घरमा आमाबुवालाई "कामको सिलसिलामा विदेश जाँदैछु" भनेर झुट बोल्यो। काठमाडौंबाट दिल्ली, दिल्लीबाट साओ पाउलो। ब्राजिल पुग्दा झोला र सपना मात्र साथमा थिए। त्यहाँ नेपाली दलाल भेटियो। "बीस लाख नेपाली रुपैयाँ," दलालले भन्यो। राजेशले गाउँको सबै जग्गा बेच्यो, ऋण लियो।
ब्राजिलको जङ्गलमा सुरु भयो डन्की रुट। अमेजनको घना वन, कीरा र सर्पहरू। दिनभरि हिँड्ने, रातमा लुक्ने। साथीहरू थिए – पाकिस्तानी, हाइटीयन, बङ्गलादेशी। सबैको एउटै सपना। खाना सकियो, पानी सकियो। एकजना साथी बिरामी भयो, छोडेर जानुपर्यो। राजेशको मन रोयो, तर अगाडि बढ्यो।
पनामा पुग्न दारीएन जङ्गल पार गर्नुपर्यो। कीचडमा धसियो, खुट्टा चोट लाग्यो। स्थानीय गाइडले लुट्यो, पैसा गयो। कोस्टारिका, निकारागुआ, होन्डुरास, ग्वाटेमाला – देशहरू बदलिँदै गए। बस, ट्रक, पैदल। राजेशको शरीर कमजोर भयो, तर मन बलियो।
मेक्सिको पुग्दा आधा बाटो सकियो। अब अमेरिकी सीमा। रियो ग्रान्डे नदी तर्न डुङ्गा मा चढ्यो। पानीको छालले डुङ्गा हल्लायो, राजेशले जीवनको बाजी लगायो। नदी पार गरेपछि टेक्सासको मरुभूमि। घामले पोलेको, पानी एक थोपा। तीन दिन हिँड्दा साथीहरू हराए, एक्लै भयो।
क्रमसः...............



