योजना मुतावीक कविर बिहानको ९ बजे साथीहरुसंगको भेटपछि हामी अबुधावीदेखी दुबई तर्फ हुईकियौं । मरुभूमिको तापकक्रम कमै थियो निलो आकाश कालो वादलले ढाकिएको थियो बाहीरी मौशम चिसो थियो । लाग्थ्यो नेपाली नयाँ बर्ष बदलिएकोले यहाँको मौशम पनि बदलिन लागेको हो कि भन्ने ।
करिव ४५ जना नेपालीहरुको बीचमा ४ जना महिलाहरु पनी थिए आखा लोभी हो की मन मन पापी हो थाहा भएन तर नजर खाली त्यतै दौडन्थे प्रष्ट थाहा हुन्थ्यो प्रवासीको पिडा ति आँखा जुधाईबाट । अबुधावीको मुख्य शहरमा नेपाली लोकसंगीतलाई झल्काउने मादल घन्केको थियो बस भित्र भने मिठो नेपाली लोकगीत बजेको थियो माईकमा । बाहीरी वातावरण पनि हरियाली अनी आकाशपनी मडारीरहेको हुँदा नेपालकै कुनै ठाउँको यात्रामा
निस्किएको आभास हुन्थ्यो ।
परिचित साथीहरु थोरैमात्रमा भएको हुनाले बसभित्र एक किसिमको उकुसमुकुस भएको थियो एकैक्षणमा एउटा पाजेबाजाको तालमा गीत घन्कीयो जाउँ है माया परदेशमा मिनीबसैमा आउदा रेलैमा मेरो मन चसक्क बिज्यो मुटुभित्र निलकाडाले कोपेजस्तै छिया छिया भएको आभास भयो ति गीतका शब्द तथा भाकाले आज प्रवासमा ८औं बर्षको दौडानमा पानी बिनाको माछाझै तड्पीएर बस्नु परेको त्यो पल अनि विछोडमा विरल्लिएको प्रेमीका जस्तै मरुभूमिमा भौतारिएको प्रेमी जस्तै लाग्यो । गाडी मरुभूमिको बिचमा हुईकिदै थियो वाहीरी वातरण भरुभूमिनै भएपनि सुन्दर देखिन्थ्यो कृतिम सजावटले ।
अबुधावी र दुवईको वोर्डर नजिकै एउटा पेट्रोल पम्पमा रोकियो एकैक्षणको बिश्रामपछि बस अगाडी बढ्यो । मादल घन्कीएको थियो एक आपसमा दोहोरीका टुक्काहरु निस्किएका थिए तर पुरुषहरुको कमजोरीलेगर्दा दोहोरी जम्न भने सकेन महिलाहरुले भने धित मरेर गाए ।
करिव दिउसको १ बजेको मध्यान्हको समयमा मम्जार पार्कमा पुग्यौं ४ बर्षको बसाईमा मेरो पहिलो पटक थियो त्यो पार्कमा दुवईमानै भएर पनि समय जुरेको रहेनछ पार्कमा जाने । गाडी बाहिरै पार्कगरी पार्कको मुख्य गेट तर्फ लाग्यौ । लामो लाईन थियो प्राय पश्चिमी मुलुकका ब्यक्तिहरुको भिड देखिन्थ्यो भने भारत र नेपालीहरुको पनि उत्तीकै थियो भित्र पस्ने लाईन । करिव ५० जनाको हाराहारीमा हामी थियौ टिकट लिईवरी भित्र पस्यौ एक जना मित्रले भनीहाले पनि अब युग ढुङ्गेयुग तिर मोडिदै छ निवस्त्र हिड्ने मैले ख्याल गरेको थिईन र थाहा पनि थिएन अर्थ केहो भनेर कारण पत्ता लाग्न बेरै लागेन अगाडी हिडीरेकी अर्धबैशेलाई देखेर पो रहेछ । उनको पहिरन पनि त्यस्तै थियो केवल दुई ठाउँ मात्र ढाकीएको थियो ।
कृतिम सजावटले पार्क अति सुन्दर शान्त र हरीयाली थियो दुवई लाग्दैनथ्यो भित्रको वातावरणले ढुकुरको ढुकुर कुर ढुकुर कुर आवाजले नेपालको वन जंगलको झझल्को दिन्थ्यो । हरीयो दुवो र वरीपरी सजाईएर उमारीएका विरुवाले पार्कको वातावरणलाई नै शुन्दर बनाएको थियो । वरीपरी समुन्द्री छालले चिसो सिरेटो चलेको आभास हुन्थ्यो भने हुलका हुल मानीसको आगमनले भित्र केही रहस्यमय नै जस्तो लाग्थ्यो । झुम्म झुम्म परीवार अनि साथीभाइहरुको बसाई खुवाईले अझै रोमााचक देखिन्थ्यो ।
लोकदोहोरीको चाँदोपाजो मिलाउदै थिए साथीहरु तर म भने बाध्यताले कार्यक्रमबाट बाहीरीए । आकाश अझै खुलेको थिएन । फर्कने बेलामा झमक्क साँझ पर्नै लागेको थियो । मानीसको भने आगमन अझै बाक्लीएको थियो । खुल्ला पार्क भएको हुनाले भित्र भलिवल कि्रकेट आदी खेलेर रमाउदै देखिन्थे भने युवा युवतीहरु विभिन्न पोजमा फोटो लिन ब्यस्त थिए ।
दुबईमा अर्को कार्यक्रम भएको हुनाले म लगायत पत्रकार अर्जुन दाहाल र चन्द्र रोकाहाय कार्यक्रमबाट बाहिरीयौ तर दुबई पुग्दा कार्यक्रमको बिट मारिईसकिएको रहेछ । पिकनिकको रमाईलो लोक दोहोरीमा झुम्ने आशा यसपालीको यात्रामा त्यतिकै रह्यो । साँझ करिव ८ बजे एक्लै अबुधावी तिर लागे दुःखमन गर्दै ।
0 Comments:
Post a Comment
>>> कमेन्टको लागि धन्यवाद !