December 20, 2012

सपनाको देशमा सपना टुटेको छ

नबिन मालाकार

गाउँमा वदली हुँदा मेरी आमा आकाश तिर हेरेर,
धारे हात लाउँदै "अब कुन पाखा लान्छस् ?" भनेर बिच्कन्थे ।
खोला साँध परेको खेत, आधा बगेर पारीपट्टी चरन भएको थियो ।
नत पारीकाले दाबी गर्न सके नत हाम्रो हक लाग्यो !
म भने बादल हेरेर खुब रमाउँथे
बादलले लिने आकार हेरेर दंग पर्थें र
बादलको हात्ति चढेर कल्पनाको संसारमा डुबीरहन्थे।
"यो मोरा कति ट्वाल्ल परेर बस्न सक्छ?"
"बादल हेर्ने मान्छे हुस्सु हुन्छ "
मैले बादल हेर्न छोडीन। मेरो घैटोमा घाम लागेन।
आज म बर्षैभरि घाम लाग्ने ठाउँमा छु
तर यहाँ बदलि हुन्न। निलो आकाशतिर टोलाउँछु केवल रिक्तता पाउँछु ।
मानिसले मानिसलाई मानिस नगन्ने यो मरुभूमिमा
आकार बुन्ने र सपना देख्ने मेरो सहारा, बादल, कतै भेटिन्न ।
सपनाको देशमा आएपछि, सपना बुन्ने मेरो क्षमता टुटेको छ ।
 
नबिन जी को ब्लगको लागि http://nabinkm.com मा जानुहोला.
 


December 9, 2012

तारा खस्दा

"खलानको मान्छे"
 
संगै हुँदा कतिपए कुरा हरु भुले हो ला
घुर्काएको याँद आयो फकाउन भुले हो ला ।।
तारा खस्दा आकाश मा उनकै खुशी माग्छु किन ?
सुन् चादी होइन मैले प्यारले फुल दिए होला ।।
सिमेन्टको जङलमा भर्भराउदो बैश ढल्यो
पसिनाले नुहाँहुदा सपनिमा देखे हो ला ।।


फुलको मन्झरिले यहा न-बिच्काको होइन
मनको तरेलिमा उनै बयली नखेलेको होईन
यादै यादको छाँया उडि बादल बन्छ गगनमा
आफैलाई भुले कती सधै उनलाई सम्झे होला ।।